Spotkanie na pustyni

Ośmioosobowa Aleksandryjska Orkiestra Policyjna przylatuje do Izraela aby swoim występem uświetnić otwarcie arabskiego centrum kulturalnego. Na lotnisku nikt na nich nie czeka, ambasada Egiptu nic nie wie, muzycy zmuszeni są sami dotrzeć na miejsce. Mylą nazwy  miejscowości lądują w zagubionym na pustyni mieście Beit Hatikva (dom nadziei). Tam dowiadują się wreszcie, jaki jest właściwy cel ich podróży, ale póki co zmuszeni są przenocować u przypadkowych ludzi. Przygarnia ich właścicielka kawiarni, Dina i jej dwóch bezrobotnych klientów. 

Motyw spotkania dwóch od zawsze wrogich narodów mógłby posłużyć za bazę do bardzo różnych gatunków filmowych. Spodziewałam się obejrzeć nieznośną komedię w stylu Kusturicy lub polityczno społeczny dramat o wszelkich krzywdach.

Izraelski reżyser i scenarzysta nakręcił jednak zupełnie inny film - spokojną opowieść o wspólnej wszystkim ludziom samotności. Akcja toczy się w ciągu jednej nocy, której wydarzenia nie odmienią losów świata, ale zostawią trwały ślad w duszach bohaterów.

W centrum uwagi reżysera jest dowódca orkiestry, Tawfiq Zacharya (Sasson Gabai). Jego gra jest oszczędna, emocje widać tylko na jego ekspresyjnej, pooranej przez życie głębokimi bruzdami, twarzy. 

Clue filmu stanowi nocna rozmowa Tawfiqa z Diną. Niczym dwoje kompletnie przypadkowych pasażerów dalekobieżnego pociągu, opowiadają sobie historie swojego samotnego życia, w którym nie ma już miłości, pozostało tylko wspomnienie tej utraconej i żal za tym, czego nigdy nie mieli.

Dzieło Kolirina to film długich kadrów, które się nie dłużą, oszczędnych dialogów pełnych treści i melancholii, która bywa całkiem zabawna.

Opracowała Anna Strychalska

Przyjeżdża orkiestra, Izrael, 2007.