Muzoteka

Muzyka elektroniczna i house, z domieszką funku oraz dobrego disco, a wszystko to skryte pod dwoma kaskami multimedialnymi. Po prawie trzydziestu latach Daft Punk zakończył swoją działalność.                                                Guy-Manuel de Homem-Christo oraz Thomas Bangalter poznali się w 1987 roku, a pierwszy ich zespół powstał pięć lat później. Rok później rozwiązali grupę, a ta dwójka założyła znany już nam Daft Punk. Samo powstanie nazwy jest ciekawe. „Melody Maker” opublikowało recenzję w ’92 roku, dotyczącą jeszcze wcześniejszej formacji, a określającą ją jako „bandę stukniętych gnojków”, co w oryginale brzmi „a bunch of daft punk”. Eksperymentowali używając różnego rodzaju syntezatorów i perkusją elektroniczną, a ich debiutancka płyta „Homework” zebrała pozytywne recenzje w „Virgin Records”. Po kilku latach duet zaczął nosić na koncertach i podczas wywiadów charakterystyczne hełmy oraz rękawiczki, które miały upodobnić ich do robotów.   Kolejne albumy przy

  Filmowcy wielokrotnie udowodnili, że nie trzeba plejady gwiazd, tabuna statystów i galerii krajobrazów, żeby stworzyć wielkie kino. Za przykład może służyć 12 gniewnych ludzi, Pokój, czy choćby Grawitacja.   W duńskim thrillerze Gustav Möller udowadnia, że aby zdobyć nominację do Oskara, wystarczy dobry aktor, komputer i słuchawka z mikrofonem. Policjant Asger Holm (Jakob Codergren) zostaje za karę przeniesiony do dyspozytorni telefonicznej. Nowa praca zapowiada się bardzo nieciekawie.   Sytuacja zmienia się diametralnie wraz z odebraniem telefonu od przerażonej kobiety. Od tej chwili jego nudny wieczór zmienia się w wyścig z czasem. Z racji tego, że bohater znajduje się w biurze i może korzystać jedynie z   telefonu i komputera, zmuszony jest wyciągać wnioski z tego, co mówi mu głos w słuchawce, a główny wniosek jest taki, że waga zgłaszanego przestępstwa jest bardzo duża. Holm wykorzystuje swoją policyjną wiedzę i intuicję, ale jego osobiste demony zakłócają mu jasny osąd sytuacji.

Nagrodzone Cezarem dokumentalne widowisko Wima Wendersa opowiada o życiu prywatnym i zawodowym brazylijskiego fotografa Sebastiao Salgado. Ojciec Sebastiao określa bohatera jako gamonia i niespokojnego ducha i nie dziwi się, że syn porzucił karierę ekonomisty i ruszył w świat w poszukiwaniu idealnego ujęcia. Początek filmu wpisuje się w filozoficzną dyskusję na temat rzemiosła i misji fotografa, pokazując, co znaczy przejść świat wzdłuż i wszerz, dokumentując jego ludzkich i zwierzęcych mieszkańców. Filozoficzny słodko-gorzki początek, zdjęcia morsów, poszukiwaczy złota, białych niedźwiedzi, żony, syna i rodzinnej farmy szybko zastępują fotografie polityczno-społeczne ukazujące sytuację w Brazylii czasu wojskowej dyktatury. Odważny Salgado, patrząc bezpośrednio w obiektyw, tłumaczy, że siła portretu polega na tym, że fotograf na chwilę rozumie fotografowanego  i fotografia nie działa jednostronnie, a o ej ostatecznym kształcie decyduje osoba fotografowana. Chociaż temat dyktatury wojsk

Tymi słowami biedny Orfeusz wzywał swą ukochaną błądząc po podziemnym królestwie. Król Tracji i hamadriada. Piękna miłość i tragiczna historia. Opowieść, która do dziś żyje i inspiruje.                                 Orfeusz był młodym i przystojnym królem Tracji, który swoim talentem muzycznym zachwycał cały świat i bogów. Mówi się, że swoim śpiewem potrafił uspokoić dzikie zwierzęta czy nawet morskie fale. Eurydyka zaś była hamadriadą oddającą cześć Dionizosowi, która była tak piękna, że każdy kto ją ujrzał, zakochiwał się w niej. Małżeństwo te połączyła miłość silniejsza niż śmierć, dosłownie. Driadę zobaczył syn Apollina i Kyreny, Aristajos. Zakochał się w niej i zapragnął ją zdobyć, ale nie wiedział, że jest żoną Orfeusza. Zaczął gonić Eurydykę, aż w trakcie ucieczki ukąsił ją jadowity wąż i zmarła. Orfeusz pogrążył się w rozpaczy, przestał grać i śpiewać. Krążył wciąż po łąkach wzywając imię swej ukochanej małżonki. Z tej tęsknoty udał się do Hadesu, by ubłagać władców Pod